Η κυρία αυτή, η μητέρα τους, είχε μια τυρόπιτα κομματισμένη και ένα τοστ και απ’ότι κατάλαβα προσπαθούσε να ταϊσει τα παιδιά της. Προφανώς, πρόθεσή της ήταν να ταίσει τα παιδιά χωρίς να χαλάσει τη στιγμή της χαλάρωσής της. Πώς τα κατάφερνε: Ορίστε η τεχνική της:
- ‘Φωνάζω κάθε 3 λεπτά ‘Σπύρο’ και μετά ‘Γιώργο’, ελάτε μπουκιααααά…
- Αν δεν ανταποκριθούν δυναμώνω λίγο την ένταση επαναλαμβάνοντας
- Παράλληλα παίρνω δυο τρεις τζούρες καφέ και νικοτίνης.
- Εφόσον έρθει ο ένας (ο μεγάλος συνήθως) θα ακολουθήσει και ο άλλος
- Σπρώχνω την μπουκιά στο στόμα του ενός …. εάν ο άλλος δεν ανοίξει το στόμα του τον απειλώ ‘Εσύ Γιώργο δε θα μεγαλώσεις όπως ο Σπύρος’. Πιάνει….., για σήμερα τουλάχιστον.
- Φεύγουν τρέχοντας με μπουκωμένο το στόμα και συνεχίζω την κουβέντα με την παρέα μου, μέχρι την επόμενη γύρα, που θα επαναλάβω το ίδιο μοτίβο.
Παρατηρώ το σκηνικό αυτό και σε κάθε επανάληψή του εντοπίζω και άλλες λεπτομέρειες:
- Τα πιτσιρίκια μετά από κάθε ‘γέμισμα’ φεύγουν και πιο παλαβωμένα…στην προσπάθειά τους να προλάβουν να κερδίσουν κανένα λεπτό παραπάνω αυτήν τη φορά για να ολοκληρώσουν αυτό που έχουν στο μυαλό τους, πριν έρθει το ‘ξενέρωμα’ με τη φωνή της μαμάς
- Η μητέρα επαναλαμβάνει τις ίδιες απειλές (δε θα μεγαλώσεις εσύ) …κάθε φορά που το κάθε αγοράκι διστάζει να φάει που προς στιγμή μπερδεύεσαι για το αν η πρόθεσή της είναι να φοβίσει τα παιδιά ή να τα ταΐσει
- Η φωνή της μαμάς είναι πραγματικά εκνευριστική! Πέρα από την απόλαυση των αγοριών, χαλάει αναμφίμβολα και τη δική μας χαλάρωση.
Και αναρωτιέμαι! Τι συμβαίνει αυτήν τη στιγμή; Γιατί πρέπει τα παιδιά να φάνε; Επειδή πεινάνε; Αν πεινάνε… δε θα ήταν πιο φυσικό να κρατήσει συγκεντρωμένα στις καρέκλες για να πιάσουν με τα χέρια τους την τυρόπιτα να την φάνε και μετά ευχαριστημένα να πάνε να παίξουν;
Επειδή ‘είναι η ώρα του φαγητού και δεν πρέπει να χαλάσουν το πρόγραμμά τους;’ Αν δεν πρέπει να χαλάσουν το πρόγραμμά τους, σ’ αυτό δεν συμπεριλαμβάνεται και ο τρόπος με τον οποίο τρώμε; Καθισμένοι σε καρέκλα, συγκεντρωμένα, ήρεμα;
Αλλά τελικά μάλλον αυτό που γίνεται είναι να πρέπει η τυρόπιτα να φαγωθεί (και όχι τα παιδιά να φάνε …). Και αυτό μπορεί να γίνει και μ’αυτόν τον τρόπο και με οποιοδήποτε άλλο θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Βέβαια, η τυρόπιτα θα μπορούσε να φαγωθεί και με τη μαμά να τρέχει πίσω από τα παιδιά, σεβόμενη τουλάχιστον και το δικό τους το παιχνίδι και την ηρεμία των τριγύρω … αλλά όχι έτσι θα χανόταν η στιγμή της δικής της χαλάρωσης!
Ναι, έγινα έξω φρενών, γιατί αυτές οι συμπεριφορές από γονιό δεν είναι καθόλου ασυνήθιστες. Απειλές και εκβιασμοί για να φαγωθεί το φαγητό, πειράματα με τρόπους που θα εξυπηρετήσουν τις δικές μας καταναγκαστικές τάσεις και επιθυμία για ‘βόλεμα’. Αν σου είναι τόσο σημαντικό τα παιδιά να φάνε αυτήν τη στιγμή … άσε στην άκρη τον καφέ, φώναξέ τα στο τραπέζι, οριοθέτησε τις συνθήκες…. κράτησέ τα συγκεντρωμένα, μέχρι να τελειώσουν το φαί τους και απολαύστε στη συνέχεια όλοι σας τις στιγμές χαλάρωσης
Δεν άντεξα για πολύ τη στέρηση της δικής μου στιγμής χαλάρωσης: Σηκώθηκα αγανακτισμένη αλλά φεύγοντας άκουσα το ‘κερασάκι στην τούρτα:’: ‘Τι ζωηρά παιδιά’…… ήρθε από το στόμα της!!!!
Λυπάμαι για αυτόν τον γονιό που δεν αντιλαμβάνεται ότι καμία απολύτως ενόχληση δεν προκάλεσαν τα παιδιά της παρά μόνο η ίδια! Ότι τα παιδιά της δεν αναζητούσαν τίποτα παραπάνω από αυτό που αναζητούσε η ίδια, δυστυχώς όχι με ίσους όρους όμως. Ότι ‘το να φαγωθεί το φαί’ είναι διαφορετικό από το ‘τα παιδιά να φάνε το φαί τους’. Ότι οι δικές της ανάγκες, για αυτήν τη στιγμή τουλάχιστον, μπήκαν σε προτεραιότητα εις βάρος των παιδιών.
