Φεύγοντας από το συμβουλευτικό…σε παίρνω μαζί μου! Εσένα που κατρακύλισες και κατηφόρισες και μετά φρέναρες … που είδες τον εαυτό σου να ξεθωριάζει, να μικράινει …που έκλαψες, που στρίγγλισες και μετά σώπασες και περίμενες. Το χέρι, το ραβδάκι.
Εσένα που ξύπνησες και τρόμαξες, με όλον τον εφιάλτη που έζησες και απόρησες … πώς έφτασες εσύ σ’αυτήν την εκδοχή .. την εκδοχή του εαυτού σου. Και μετά τόλμησες να φύγεις και να ξαναρχίσεις … πάλι από το μηδέν … με άλλα εμπόδια, άλλα προβλήματα, άλλους φόβους … φόβους ελευθερίας όμως, φόβους τόλμης.
Εσένα που είπες όχι ξανά .. και το ξανα είπες και το ξαναείπες … και κάθε φορά ερχόταν με μια ελπίδα, μια προσδοκία για αλλαγή … και πάλι πίσω στην αρχή. Που γυρνούσες γύρω γύρω από το ίδιο σημείο και πού και πού έβγαινες από το χορό σου και σε χάζευες και μετά επέλεγες να ξαναμπείς. Που αποδέχθηκες ..και που το ‘δεν μπορώ’ έγινε αποδεχτό. Ντυμένο με την απογοήτευσή του αλλά και την ξεκούραση του. Εσένα που το έκοψες και το έραψες ξανά από την αρχή … ώστε να φτάσει να κουμπώσει ξανά στο ίδιο καλούπι.
Εσένα που σε είδα να αλλάζεις, να ανθίζεις και να μαγεύεις! Σιγά σιγά, το σήμερα λίγο παρακάτω από το χθες. Που δημιουργούσες κάθε φορά μια άλλη προοπτική, σιωπηλά και μυστικά, χωρίς καλά καλά να το βλέπεις η ίδια και τρομάξεις.
Εσένα που σε γνώρισα στα 20 σου, εκεί που όλα είναι αισιόδοξα, φωτεινά και δελεαστικά, όταν κάποια στιγμή το τραγούδι άλλαξε.
Εσένα που σε γνώρισα στα 30 σου, όταν μόλις άρχισες να βλέπεις διαφορετικά, και αλλάζοντας γυαλιά, προσπάθησες ‘να χωρέσεις αυτό που δεν χωράει’.
Εσένα που σε γνώρισα στα 40 σου, όταν αποφάσισες να ξανακοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη, χρόνια τώρα σε έβλεπες μέσα από τα δικά του μάτια.
Εσένα που σε γνώρισα στα 50 σου, όταν ένιωσες ότι αυτό που ήταν βιώσιμο μέχρι τώρα, απλά έπαψε να είναι πλέον.
Εσένα που σε γνώρισα στα 60 σου, όταν απλά έπαψες να αντέχεις.
Φεύγοντας από το Συμβουλευτικό σε παίρνω μαζί μου! Εσένα που ακούμπησες πάνω μου και περίμενες να σε σώσω … Εσένα που περίμενες από μένα να δώσω νόημα σ’ αυτό που υπήρξες και που τώρα σε τρομάζει… Εσένα που με ήθελες παρατηρήτρια στο ίδιο μοτίβο νιώθοντας ασφάλεια απλά στην παρουσία μου! Εσένα που με ήθελες να σου αναγνωρίσω την αλήθεια σου, για να πάψει να είναι μόνο δική σου! Εσένα που μοιράστηκες μαζί μου τα δάκρυα σου, τους φόβους σου, τις ντροπές σου. Που ξεστόμισες αυτά που δείλιαζες στον εαυτό να δείξεις. Που άλλοτε κρεμιόσουν από τα χείλη μου και που άλλοτε δε δίσταζες να με ακυρώσεις. Εσένα που ήθελες να με βάλεις στα δικά του παππούτσια και άλλοτε στα δικά σου.
Φεύγοντας από το Συμβουλευτικό παίρνω μαζί μου και εμένα. Που πόνεσε μαζί σου, που θύμωσε, που ενθαρρύνθηκε αλλά και απογοητεύτηκε. Που σάστισε μαζί του και τρόμαξε, που εξοργίστηκε και μετά κατάλαβε: Ότι και αυτός πέρα από ‘δράστης’ είναι θύμα κοινωνικών κατασκευών, μέσα από την επιρροή των στερεοτύπων που αυτά κατασκευάζουν. Μέσα από τον σούσουρο που διαχρονικά ψυθιρίζει για το πώς πρέπει να είναι είναι η γυναίκα και ο άνδρας στο σπίτι, στη σχέση, στην εργασία, στην κοινωνία.
Για τις γυναίκες που γνώρισα μέσα από διαφορετικές βίαιες εμπειρίες τους. Για τις γυναίκες που ταλαιπωρήθηκαν μέσα από κάποια μορφή έμφυλης βίας. Με συγκίνηση κοιτάζω πίσω και βλέπω τον αγώνα τους, τη στιγμή που η ανάγκη για αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό αρχίζει να χορεύει στο προσκήνιο.
Σε παίρνω μαζί μου και σ’ ευχαριστώ!
Ευχαριστώ και την υπέροχη ομάδα μου στο Συμβουλευτικό Κέντρο Γυναικών Θεσσαλονίκης, που μόνο κέρδος είχα από τη συμμετοχή μου σ’αυτήν!
Ευχαριστώ και το ΚΕΘΙ για την πολύ καλή μας συνεργασία μέσα από την επιστημονική μας επίβλεψη!
Καλή δύναμη και συνέχεια εύχομαι στη Γενική Γραμματεία Ισότητας Φύλων για το πολύτιμο έργο Δομών Στήριξης της αντιμετώπισης του φαινομένου Βίας Κατά Των Γυναικών.
Εύα Θεοδοσιάδου
ψυχολόγος
Συμβουλευτικό Κέντρο Γυναικών Θεσσαλονίκης
